Ograniczenie tabel krzyżowych MySQL

Możesz użyć tabeli typu:

CREATE TABLE Type
  ( type_code CHAR(1) NOT NULL
  , PRIMARY KEY (type_code)
  ) ;

z dokładnie 2 wierszami (tyle ile różnych tabel podtypów potrzebujesz:

INSERT INTO Type (type_code)
VALUES ('B'), ('C') ;

Tabela nadtypów (zawierająca kolumnę odwołującą się do „Typu”):

CREATE TABLE A
  ( a_id INT NOT NULL AUTO_INCREMENT
  , type_code CHAR(1) NOT NULL
  , PRIMARY KEY (a_id)
  , UNIQUE KEY (type_code, a_id)
  , FOREIGN KEY (type_code)
      REFERENCES Type (type_code)
  ) ;

Tabele podtypów (które teraz odwołują się do kombinacji klucza podstawowego A i type_code:

CREATE TABLE B
  ( a_id INT NOT NULL
  , type_code CHAR(1) NOT NULL DEFAULT 'B'
  , PRIMARY KEY (type_code, a_id)
  , FOREIGN KEY (type_code, a_id)
      REFERENCES A (type_code, a_id)
  , CHECK (type_code = 'B')
  ) ;

CREATE TABLE C
  ( a_id INT NOT NULL
  , type_code CHAR(1) NOT NULL DEFAULT 'C'
  , PRIMARY KEY (type_code, a_id)
  , FOREIGN KEY (type_code, a_id)
      REFERENCES A (type_code, a_id)
  , CHECK (type_code = 'C')
  ) ;

Powyższe działałoby dobrze, gdyby tylko MySQL zaimplementował CHECK ograniczenia. Ale tak się nie stało. Tak więc, aby mieć absolutną pewność, że wszystkie Twoje specyfikacje są egzekwowane, a nie 'B' dane typu są wstawiane w C tabeli, będziesz musiał dodać 2 kolejne tabele typu (i usunąć niepotrzebne w MySQL CHECK ograniczenia):

CREATE TABLE TypeB
  ( type_code CHAR(1) NOT NULL
  , PRIMARY KEY (type_code)
  ) ;

CREATE TABLE TypeC
  ( type_code CHAR(1) NOT NULL
  , PRIMARY KEY (type_code)
  ) ;

z dokładnie 1 rzędem w każdym:

INSERT INTO TypeB (type_code)
VALUES ('B') ;

INSERT INTO TypeC (type_code)
VALUES ('C') ;

i dodatkowe FK:

ALTER TABLE B
  ADD FOREIGN KEY (type_code)
    REFERENCES TypeB (type_code) ;

ALTER TABLE C
  ADD FOREIGN KEY (type_code)
    REFERENCES TypeC (type_code) ;

Dzięki tym ograniczeniom każdy wiersz tabeli A będzie typu B lub C i będzie znajdował się w odpowiedniej tabeli (B lub C), a nigdy w obu.

Jeśli chcesz również upewnić się, że będą one znajdować się dokładnie w jednej tabeli (i nigdy w B ani C), należy to zachować podczas wstawiania w A (wszystkie wstawienia powinny być wykonane z transakcją, która wymusza to wymaganie).