Dwa najbardziej popularne podejścia to tabela na klasę (tj. tabela dla klasy bazowej i inna tabela dla każdej podklasy, która zawiera dodatkowe kolumny niezbędne do opisania podklasy) oraz tabela na hierarchię (tj. wszystkie kolumny w jednej tabeli, z co najmniej jedną kolumny umożliwiające rozróżnienie podklas. Które podejście jest lepsze, naprawdę zależy od szczegółów aplikacji i strategii dostępu do danych.
W pierwszym przykładzie miałbyś tabelę na klasę, odwracając kierunek FK i usuwając dodatkowe identyfikatory z rodzica. Pozostałe dwa to zasadniczo warianty tabeli na klasę.
