Zacząłbym od modelu/mappera. Jest to bardzo prosty sposób na uzyskanie zwykłych obiektów i możliwość utrwalenia ich w bazie danych. Pozwala również uniknąć mieszania wywołań bazy danych i kodu (logika trwałości) z funkcjonalnością (logiką aplikacji lub biznesu). Prosty przykład:
class User {
public $id;
public $username;
}
class UserMapper {
/**
* @param User $user
*/
public function save(User $user) {
if(isset($user->id)) {
$statement = "Update users set username = ? where id = ?"
} else {
$statement = "insert into users set username = ?, id = ?"
}
$instance = db::getInstance();
$sth = $instance->prepare($statement );
$values_a = array($user->username, $user->id);
$db_result = $sth->execute($values_a);
}
/**
* @param int $userId
* @return User
*/
public function load($userId) {
$statement = "select * from users where id = ?";
$instance = db::getInstance();
$sth = $instance->prepare($statement );
$values_a = array($user->id);
$db_result = $sth->execute($values_a);
$returnUser = new User();
$returnUser ->id = $db_result[0]['id'];
$returnUser ->username = $db_result[0]['username'];
return $returnUser;
}
}
Sugerowałbym również używanie getterów/setterów zamiast bezpośredniego dostępu do członka, ale to tylko dla uproszczenia kodu... W miarę rozwoju kolejnych modeli/maperów znajdziesz wspólne funkcje mapowania (zapisywanie, ładowanie, usuwanie, wyszukiwanie) i może zrefaktoryzować Twój kod, aby zawierał wspólną logikę, dzięki czemu nie masz mnóstwa copypasta.
